چند روزی می شود که یکی از رسانه های بیگانه یک خبر جنجالی را منتشر کرد و از آن به عنوان افشاگری نام برد. خبری در مورد تجاوز یک قاری بین المللی قران به چندین نوجوان. در ابتدا این خبر با واکنش هایی همراه نبود تا اینکه شبکه های اجتماعی پیرامون این خبر مانور دادند و به یکباره اکثر کانال های تلگرامی و صفحه های اینستاگرامی پر از اخبار این قاری قرآن شد. در اوایل نشر این خبر رسانه های رسمی داخل کشور چندان جدی برخورد نکردند تا اینکه به تدریج پای آنها هم به این مسئله باز شد و هر کدام اظهار نظری کردند.
کار به جایی رسید که اژه ای سخنگوی قوه قضائیه در این خصوص صحبت کرد اما باز هم پاسخ صریحی از او نشنیدیم و برای خبرنگاران و مردم صحت این قضیه یا رد آن مبهم ماند. این سکوت خبری به خصوص از سوی صدا وسیما مصداق آن جمله شد که سکوت علامت رضایت است و شبکه های اجتماعی با این تفسیر که حتما خبر درست است و صحت دارد شروع به بحث و قضاوت کردند
اینکه این اتفاقات از سوی قاری قران افتاده باشد یا خیر هنوز مشخص نیست اما سوال اینجاست که با چه توجیه و هدفی بعضی افراد به این نتیجه رسیدند که این خبر صحت دارد؟
چرا این همه هیاهو راه انداخته اند و آبروی یک نفر را سوژه جک ها و سرگرمی های روزمره کرده اند ؟ اگر این فرد چنین اعمالی را مرتکب شده حتما باید مجازات شود اما فقط یک درصد احتمال بدهیم که تمام اخبار کذب باشد.
آن وقت وجدان ما چه می شود که سوژه خنده و سرگرمی زود گذرمان در جمع ها، گفتن جک و انتشار کلیپ های مضحک از این فرد شده است؟
با فرض اینکه 99 درصد این خبر صحت دارد آیا خانواده این فرد هم مستحق چنین برخوردی از سوی جامعه هستند؟ فقط یک لحظه انسان خودش را جای فرزندان این آقا گذارد. واقعا قابل درک نیست که چه فشاری را دارند متحمل می شوند.
در خبرها آمده این شخص به 19 نفر تجاوز کرده آیا این استاد قرآن تنها 19 شاگرد داشته؟ باز هم با همان فرض 99 درصد شاگردان دیگری که در این ماجرا نبودند چه حالی دارند؟ چگونه بگویند که استادشان این شخص بوده است؟
چرا کار به جایی رسیده که اگر شخصی به کلاس قرآن می رود سوژه اطرافیان می شود. چرا اشتباه یک فرد را به دیگران تعمیم می دهیم و اصلا چرا تا به امروز که هیچ چیز مشخص نشده شروع کردیم به قضاوت و حکم دادن؟ حکم دادن با چه سندی؟
ای کاش کسانی که سرگرمی امروزشان شده بازی با آبروی افراد این جمله از کتاب تسخیر شدگان داستایوسکی یا خوانده بودند: می دانم اگر قضاوت نادرست در باره کسی بکنم دنیا تمام تلاشش را می کند تا مرا در شرایط او قرار دهد.
همین جمله را به شکل دیگری امام صادق(ع) چندین قرن پیش بیان کرده اند و فرموده اند: اگر انسانی، انسانی را به خاطر گناهی سرزنش کند، نمیرد تا خود به آن گناه مرتکب شود. اینجاست که باید گفت وای به حال افرادی که بازی با آبروی افراد شده است زندگی روزمره و قضاوت را نیز چاشنی آن می کنند
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
