نگارش دیالوگ‌های قوی با همراهی طراحی دقیق صحنه و اکسسوار دقیق در این روند بی تاثیر نبود. حضور بازیگرانی نظیر علی نصیریان، شهاب حسینی، ترانه علیدوستی و پریناز ایزدیار در کنار هم نیز ترکیب جدیدی بود که جواب داد و داستان عاشقانه‌ای که روایت آن در تلویزیون ممنوعه بود، توانست شبکه نمایش خانگی را به تسخیر خود درآورد. 

توجه به جزئیات در سایر بازیگران نیز مکملی برای این موفقیت بود تا جایی که نقش‌های غیراصلی نیز همه به بازیگران چهره سپرده شد و انصافا افرادی نظیر ابوالفضل پورعرب نیز توانستند در این میان خوش بدرخشند. در کنار همه اینها حضور شخصیتی به نام بزرگ آقا با بازی علی نصیریان نقطه قوت این سریال بود که روی بازی دیگر نقش ها از جمله جوان‌ترهایی مثل ترانه علیدوستی، شهاب حسینی و پریناز ایزدیار بی تاثیر نبود.

اما در فصل دوم ورق برگشت. مخاطب تشنه دیدن قسمت دوم بود که در همان ابتدا متوجه تغییر بسیاری در محتوا و گریم‌ها شد. تا اینجا مانند فصل اولش، آن پختگی و دقت را ندارد. گریم های اگزجره و نمایشی و آرایشی جای گریم های منطقی و عادی فصل قبل را گرفته‌اند. مثلا نگاه کنید به سبیل‌های امیر جعفری و مقایسه‌اش کنید با گریم بدون اغراق شهاب حسینی. موهایی که بسیار ناشیانه برای عمه بلقیس طراحی شده‌اند و مژه‌هایی که برای شهرزاد به کار رفته‌اند.

همچنین خلا نبود علی نصیریان هم بسیار عمیق است. این هنرمند پیشکسوت در مجموعه شهرزاد همچون نخ تسبیح منجر به هماهنگی سایر هنرمندان شده بود و آنها را به خدمت کار گرفته بود که با توجه به عدم حضورش دانه‌های تسبیح هرکدام به گوشه‌ای افتاده‌اند و این جای خالی حتی با حضور رویا نونهالی، رضا کیانیان و امیر جعفری با سبک‌های بازی متفاوت شان، نتوانسته‌اند آن را پر کنند.

در حقیقت مخاطب هنوز در فصل دوم این اثر خود را در میانه راه می‌بیند و چیزی از قصه دستگیرش نشده‌ است!

خلاء‌های پیاپی در فیلمنامه و نبودن گره‌های جذاب و کش‌دار و لوث شدن مثلث عشقی قباد-فرهاد- شهرزاد از جمله دلایلی است که باعث شده مخاطب فصل دوم را به اندازه فصل اول دوست نداشته باشد و کم کم آن را رها کند. حالا باید دید با توجه به مسیر رو به افولی که شهرزاد در پیش گرفته، حسن فتحی چه تمهیداتی برای به اوج رساندن شهرزاد در فصل سوم گرفته است که اگر غیر از این باشد قطعا مجموعه شهرزاد در فصل سوم با شکستی سنگین مواجه خواهد شد.